شیرین بیان Glycyrrhiza glabra L.
اسامی دیگر: ریشه مجو، ریشه مک، مک، مهک، عرق سوس، میجو، ملو، اصل سوس، شجره السوس، اخینوس، متک، مژو، غلوفریا، شلغفا.
شرح: بوته‌ای از تیره بقولات، علفی یک‌ساله، ریشه خشبی وخزنده، ساقه راست دارای شاخه، گل‌ها به رنگ آبی، متمایل به بنفش و خوشه ای، میوه نیام، گیاه سریع به محیط اطراف عادت می‌‌کند، هنگامی که گیاه زرد شده و برگ از دست داد،(درسال سوم) ریشه آن را جدا می‌کنند.(ریشه زرد و گوگردی)
دوران گل‌دهی: خرداد و تیر ماه. زمان برداشت ریشه: مهر و آبان ماه.
قسمت‌های مورد استفاده: ریشه، عصاره، عرق شیرین بیان.
طبیعت: گرم و خشک.
مواد مؤثر: موسیلاژ، اسیدآلی، رزین، آسپاراژین، املاح معدنی، ماده تلخ گلسیرامارین، کومارینها، اسیدآمینه، روغن فرار، صمغ، اسیدهای تریتوپنوئید، گلیکوزیدهای فلاونوئیدی، فیتوسترول، گلیسیریزین(ماده شیرین که شیرینی آن ۵۰ برابرقنداست)، بتاسیتوسترول.
خواص و طرز مصرف:
خوراکی: یک تکه از عصاره در استکان آبجوش قبل از صبحانه و ناهار یا روزی ۲ لیوان عرق شیرین بیان نصف و نصف آب زده قبل از غذا و یا دم کرده یک قاشق غذا خوری روزی ۲ لیوان قبل از غذا: ضد زخم معده و اثنی عشر، ضد نفخ شکم، ضد سرفه، ضد تشنج، ضد التهاب، تقویت معده و ضد التهاب معده، بالابرنده فشار خون، ضد اسید اوریک، ضد دیابت ، قاعده‌آور، رفع ناراحتی قلبی، ضد سرطان عمومی، ضد بلغم.
احتیاط: باعث افزایش فشار خون می‌‌شود، لذا کسانی که دارای فشار خون بالا هستند از خوردن آن پرهیز کنند.
